ทางแยก
มันเป็นช่วงเวลาที่ต้องเลือก ระหว่างเดินทางไปเล่นดนตรีที่ มาเก๊า
กับพี่โหนกและสมาชิกบางคนของเม็ดทราย(เก่า) หรือจะเข้าเรียน มหาวิทยาลัย
ผมไตร่ตรองของผมเพียงลำพัง โดยที่แม่ของผมไม่รู้เลย แม่มารู้ในวันท้ายๆ
ที่พวกเพื่อนๆของผมจะเดินทางแล้ว แม่ขอให้ผมเรียนให้จบเพื่อแม่
แล้วหลังจากนั้นผมอยากจะทำอะไรก็จะไม่ขัด แม่ว่าอย่างนั้น ผมเข้าเรียนที่ มหาวิทยาลัย
หอการค้าไทย* คณะมนุษยศาสตร์(รหัส ปี29) เป็นโลกใหม่ แปลกตา
จากมุมมองของเด็กที่มาจากโรงเรียนชายล้วน
เจอเพื่อนดีๆมากมายที่ทุกวันนี้เป็นใหญ่เป็นโต หรือเป็นคนดังไปแล้วก็มี เช่น
ประสิทธิ์ ฉกาจธรรม(ผู้บริหารของ CP และนักเขียน) , สรรเสริญ
ปัญญาธิวงศ์ (DJ และพิธีกร , เอ็นดู ศิลศร(ฝ่ายข่าวช่อง5
ถ้าสะกดผิดต้องขออภัย ธรรมดาเรียก ปุ๊ก) ผมตั้งใจเรียน
เพราะวิชาเรียนใช้ความเข้าใจไม่ใช่ท่องจำ
คำตอบในชั้นเรียนหรือในข้อสอบแสดงความคิดความเห็นได้มากขึ้น(ยกเว้นบางวิชา
ที่ทำเอาผมได้ Fไปตัวหนึ่ง) สมองเดิมๆ*ที่สมัยมัธยมถูกเรียกว่าเด็กดื้อไม่เอาถ่าน
ตอนนี้เขาเรียกกันว่า สร้างสรรค์ เกรดเฉลี่ยของผมดีกว่าตอนเรียนมัธยมมาก
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีค่าตอนที่ อาจารย์ พรทิพย์ (อาจารย์ภาษาไทยชั้นปีที่1)พูดชมเชยงานเขียนของผม และยิ่งเริ่มมั่นใจเมื่อ อาจารย์ เจริญ มาลาโรจน์* (มาลา คำจันทร์ นักเขียนหลายรางวัล ทั้งรางวัลเล็กและใหญ่ อาจารย์ภาษาไทยชั้นปีที่2)ให้ความสำคัญกับงานของผม ในขณะที่เรื่องดนตรีผมก็ยังไม่ได้ทิ้งไปไหน
เพียงแต่ลดเพดานลงหน่อย ผมเลือกเรียน เอกภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร
สาขาวิทยุและโทรทัศน์ เนื่องจากใกล้เคียงสิ่งที่เรียกว่า นิเทศศาสตร์ ที่สุดแล้ว
(ปีนั้น ที่นั่นยังไม่มีคณะนิเทศฯ) แต่สุดท้ายตอนใกล้จบการศึกษา ผมก็ขอคณะอาจารย์ไปฝึกงานที่ห้องบันทึกเสียง
ซึ่งไม่เกี่ยวกับวิชาทั้งหมดที่เรียนมาเลย ผมให้เหตุผลว่า ผมเรียนเพื่อแม่
แต่จบไปผมจะทำงานดนตรีที่ผมรักเหมือนเดิม อาจารย์หลายท่านในภาควิชา
ประชุมกันไม่กี่วันก็อนุมัติ ขอบคุณครับ.
ซ้าย อ.เจริญ มาลาโรจน์ (มาลา คำจันทร์)
*ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐบาลไม่ติด
เนื่องจากไม่ได้เข้าสอบปฏิบัติเครื่องดนตรี ผมมีเวลาเตรียมตัวน้อย กว่าจะขอแม่เพื่อไปเรียนดนตรี(ที่ต้องใช้เข้าสอบ)ได้
ก็เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน แต่เพื่อนของผมชื่อ จิมมี่ ที่ปรึกษาหารือเรื่องดนตรีกับผมมาตลอด
สอบติด
*ผมมีความคิดมาตั้งแต่เรียนมัธยมต้นว่า
หากโรงเรียนแบ่งนักเรียนและสาขาวิชาเรียน(เพื่อมุ่งไปให้ใช้ได้จริงกับคณะวิชาในมหาวิทยาลัยที่ตั้งใจเลือกสอบเข้า)ตามความถนัดของเด็กแต่ละคนตั้งแต่ ม.1จะไม่มีเด็กคนไหนผลการเรียนแย่เลย เพราะเด็กแต่ละคน
ก็เก่งกันไปคนละด้าน
*อาจารย์ มาลา เคยบอกกับผมเมื่อไม่กี่ปีนี้ว่า ผมเป็นหนึ่งในศิษย์ไม่กี่คนที่มีผลงานการเขียนโดดเด่นมาก
เท่าที่แกเคยสอนมา และพูดกับผมเสมอว่า “ทำไมถึงไม่เขียน”
