ก่อนเปิดห้อง

ห้องเก็บของสำหรับผม ก็คล้ายๆเป็นที่เก็บความทรงจำมากมายหลายอย่าง ของที่ยังใช้ได้ แต่ไม่มีโอกาสได้ใช้ ของที่เสียที่ชำรุดแล้ว แต่มีค่ามากกว่าที่จะทิ้งมันไป ของเก่าๆที่ไม่เข้ากับชีวิตปัจจุบัน กับยุคสมัยที่เปลี่ยนไป รูปภาพ ม้วนเทปเพลงที่เคยแต่งเคยบันทึกไว้ง่ายๆ นานจนลืมไปแล้วว่ามีกี่เพลง เพลงอะไรบ้าง จดหมาย สมุดบันทึกในช่วงชีวิตต่างๆ มีเรื่องราวเกี่ยวกับตัวผมมากมายที่ครอบครัวผมเองก็ยังไม่เคยรู้ นานมากแล้วนะ ที่ไม่ได้เปิดประตูเข้าไปดูมันเลย ลองเข้าไปดูกับผมมั้ย?

*ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณเจ้าของรูปภาพประกอบเรื่องราวทั้งหลายมา ณ.ที่นี้ นิตยสาร สื่อสิ่งพิมพ์ ผู้ออกแบบปกอัลบั้มต่างๆ ทั้งภาพที่พี่ๆศิลปินส่งมาให้ ภาพเก่าที่บราเธอร์ , มาสเตอร์ หรือเพื่อนเก่าๆได้ถ่ายเอาไว้ ใครเป็นคนถ่ายบ้างก็ไม่รู้มั่วไปหมด รูปภาพที่มีผม ผมไม่ได้ถ่ายเองอยู่แล้ว แม้บางภาพจะเป็นกล้องและฟิล์มของผมเองก็ตาม


วันเสาร์ที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2557

The Wanderers (ตอนที่1)


เอ็กซ์ (วรเวท จันทรบุตร) ได้โทรศัพท์หาผมในวันหนึ่งเพื่อปรึกษาเรื่องทำวงดนตรี ผมถามกลับไปว่า “วงอะไร” เอ็กซ์ตอบกลับมาว่า “Wanderers ครับพี่”

อันที่จริงผมกับเอ็กซ์รู้จักกันมาหลายปีแล้ว(พ.ศ.2541)จากค่ายเดิมคือ ไมล์สโตน ตอนนั้นผมเป็นน้องใหม่หมาดๆเพิ่งมีโอกาสเข้าไปคุยกับนายห้าง(พี่ซัน มาโนช พุฒตาล)วันแรกเลยหลังจากที่ได้รับการตอบกลับเรื่องการทำอัลบั้ม พาราณสี ออเคสตรา เอ็กซ์ อรรถ อั๋น ซึ่งกำลังจะออกซิงเกิ้ลThe Wanderers จำนวน2เพลง(ในตาของเธอ, ภาพลวงตา)ในงานรวมศิลปินไมล์สโตน demoก็้าส tracks(1) ได้เดินเข้ามาทักทายและชวนผมพูดคุยให้ผมได้หายเก้อเขินขึ้นมาบ้าง เพราะผมไม่รู้จักใครในที่นั้นเลย ผมได้ฟังเพลงของ Wanderersครั้งแรกก็วันนั้นนั่นเอง เพลงดีครับ เท่ สด มีกลิ่นอายของ U2 ผมชอบมากจริงๆ ยังคิดในใจเลยว่าวันหนึ่งอยากจะร่วมงานกับวงดนตรีวงนี้ หลังจากนั้นก็ได้พบปะพูดคุยกันหลายต่อหลายครั้งตามวาระและโอกาสเพราะเราอยู่ค่ายเดียวกัน ปีพ.ศ.2543 ผมกับเพื่อน*หาที่ทำโรงเรียนดนตรีเล็กๆอยู่แถวถนนพระรามที่2 เอ็กซ์ก็แวะเวียนไปเยี่ยมเยือนผมอยู่เป็นประจำ เรียกว่าเป็นคนสม่ำเสมอทั้งต้นทั้งปลาย





วันที่เอ็กซ์โทรมา ผมดีใจมาก สิ่งที่ผมเคยคิดกำลังจะเป็นจริง เอ็กซ์นัด อรรถ อั๋น มาพูดคุยและแจมดนตรีกับผมที่โรงเรียนดนตรี โดยผมรับหน้าที่เป็นมือกีตาร์ที่2 ผมยอมรับว่าวิธีการและสำเนียงกีตาร์ของผม มันไม่ได้เข้ากับสไตล์เพลงของเอ็กซ์เลย ผมจำไม่ได้แน่ชัดว่าเรานัดแจมกันครั้งหรือสองครั้ง เอ็กซ์ก็เงียบไป



แล้วอยู่ๆเอ็กซ์ก็โทรมาหาผมอีก บอกกับผมว่ายังอยากทำ Wanderersอยู่ แต่ อรรถ อั๋น ไม่สะดวกเล่นด้วยแล้ว ผมเสนอตัวเล่น เบส ทันที น้ำเสียงของเอ็กซ์ไม่แน่ใจเพราะเอ็กซ์ไม่เคยรู้มาก่อนว่าผมชอบเล่นเบสมาก พอๆกับรักที่จะเล่นกีตาร์ พอได้อธิบายอะไรกันนิดหน่อยเอ็กซ์ก็ตอบตกลง ยอมให้ผมอยู่ในตำแหน่งเบส(ทั้งๆที่ตอนนั้นผมว่าเอ็กซ์ก็คงยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าผมเล่นเบสได้) พวกเราเงียบๆกันไปอีกสักพัก ก็หลายวันอยู่นะครับที่เอ็กซ์จะโทรกลับมาหาผมอีกที พร้อมกับบอกว่า “หามือกลองไม่ได้” ผมบอกเอ็กซ์ว่าถ้าไม่เกี่ยงเรื่องอายุที่มันจะโดด*กันอยู่นะ “มีน่าสนใจอยู่คนหนึ่ง”

ผมพาเอ็กซ์มาส่องที่ช่องกระจกของห้องซ้อมกลองในเย็นวันหนึ่ง เจ้าของเสียงกลองเสียงนี้มาซ้อมกลองเกือบทุกวัน โท เอกรัฐ กังวรรัตน์ เรียกได้ว่าเป็นนักเรียนวิชากลองในใจของผมเลย เอ็กซ์เห็นแล้วก็ชอบ ขออนุญาตเปิดประตูห้องเข้าไปพูดคุย* แล้วในวันนั้น Wanderers ก็ได้มือกลอง


 *อดีตภรรยา

*โท ในตอนนั้น อายุ16 ย่าง17 เอ็กซ์ 30 ผม 34

*วลีเด็ดในการพูดคุยของเอ็กซ์ในวันนั้นคือ “ลองตีกลองแบบเศร้าๆให้ฟังสิครับ”