ครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมอายุประมาณ7-8ขวบ
นึกอะไรก็ไม่ทราบตามภาษาเด็กนะครับ ฟังวิทยุFMไม่ชัด
ปรับเสาอากาศหมุนไปหมุนมายังไงก็ไม่ชัด ผมพาลคิดไปถึงวิทยุแร่
(วิทยุหูฟังเล็กๆมีสายหัวหนีบเป็นเหล็ก ไว้เพื่อเอาไปหนีบกับโลหะต่างๆให้เกิดเสียง
รับได้คลื่นเดียวปรับช่องไม่ได้)ที่พี่ชายของผมเคยเอามาเล่น คือมันเกี่ยวกับโลหะ
กับสายสัญญาน ตรรกะไหนไม่ทราบถึงทำให้ผมเอาเข็มหมุดที่ใช้ขึ้นแบบผ้าของแม่
มาทิ่มเข้าไปที่สายไฟของวิทยุเครื่องนั้น ไฟดูดสิครับ ไฟฟ้า220Vไหลผ่านเข็มหมุดเข้ามาที่ตัวผม
จำความรู้สึกนั้นได้เลย ตัวมันสั่น ชา จะบอกว่าเจ็บตรงปลายนิ้วก็ไม่เชิง หัวมันจะเกร็ง ขนลุก โดนไฟดูดอยู่นานพอสมควร
ไม่มีใครอยู่บ้านเลย “ตายแน่” ผมคิด สะบัดหลายครั้งก็ไม่หลุดครับ จนครั้งสุดท้ายก่อนจะถอดใจ
ผมรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี กระชากสุดแรงจนวิทยุเครื่องนั้นหล่นลงมากองที่พื้นพร้อมกับที่มือของผมก็หลุดออกจากสายไฟ
เรื่องนี้แม่ผมไม่เคยรู้
อีกครั้งหนึ่ง ตอนเรียนชั้น ม.3(พ.ศ.2525) ผมเป็นเด็กว่ายน้ำไม่เป็นครับ
แม่ก็เลยพาผมไปเรียนว่ายน้ำกับครูที่สระว่ายน้ำแถวๆสะพานควาย
ตอนนั้นในกลุ่มมีหลายคนนะครับทั้งหญิงทั้งชาย มาจากหลายๆโรงเรียน ที่มาจากโรงเรียนรุจิก็เยอะ(ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง)
คอร์สหนึ่งเรียนสิบครั้ง ระหว่างเรียนก็สนุกดีครับ เพื่อนเยอะดี
มีความมั่นใจจนพอจะว่ายน้ำข้ามฝั่งสระได้ ลอยตัวได้ เรื่องมาเกิดวันสุดท้ายนี่ล่ะ
จบคอร์สครูก็หมดห่วง หลังจากหมดเวลา ครูปล่อยให้พวกเราว่ายน้ำเล่นกันจนหนำใจ
นานเท่าไรไม่ทราบ รู้แต่ว่าจำนวนเพื่อนในสระค่อยๆน้อยลงเรื่อยๆจนเหลือผมเป็นคนสุดท้ายกับเด็กน้อยห่วงยางอีกคนหนึ่ง(ไม่ได้อยู่ในกลุ่มเรียน)
เด็กคนนี้คุ้นกับผมดีเพราะเจอกันทุกครั้ง ด้วยความที่คุ้นกันเลยคงอยากเล่นกับผม
ในขณะที่ผมกำลังว่ายน้ำข้ามฝั่งซึ่งคิดในใจว่าคงเป็นรอบสุดท้ายเพราะกลัวแม่รอนาน
พอว่ายผ่านหน้าเด็กคนนั้นผมก็รู้สึกได้ถึง มือ มีมือมากดหัวผม ด้วยความตกใจ ลมจึงถูกปล่อยออกหมด
นาทีนั้นทำอะไรไม่ถูกครับ ตะเกียกตะกายเพื่อจะขึ้นมาหายใจให้ได้
ถึงผิวน้ำทีก็ชูไม้ชูมือให้คนช่วยที
ไม่มีใครเลยนอกจากแม่ที่กำลังยืนคุยกับใครสักคน ผมเห็นแม่อยู่ไกลๆ ทำแบบนั้นจนหมดแรงน่ะครับ
ตัวผมค่อยๆดิ่งลงก้นสระ น้ำเย็นๆเห็นแต่สีฟ้าๆกับหน้าแม่ในความคิด
ตอนนั้นผมถอดใจแล้ว สักพักได้ยินเสียงคนกระโดดน้ำโครมใหญ่ ครู่เดียวครูของผมก็ดึงตัวผมขึ้นสู่ผิวน้ำและว่ายน้ำพาผมไปยังขอบสระ
ครูถามผมเพื่อเช็คสภาพ ผมยังมีสติ กินน้ำเข้าไปไม่เยอะ ครูเลยบอกให้ผมไปล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาหาแม่ แม่ผมถามผมว่า
เหนื่อยแล้วหรือไม่ว่ายน้ำต่อหรือ? แน่นอน...ถ้าแม่ถามผมด้วยคำถามนี้
แสดงว่าแม่ผมไม่รู้ - -‘
