วิ่งงงงงงงง

สมัยมัธยมปลาย(พ.ศ.2527)ที่ผมเล่นกีตาร์ให้กับเพื่อนๆวง โมเลกุล นอกจากเรื่องดนตรีแล้ว ยังมีเรื่องตื่นเต้นอื่นที่อยากเล่าให้ฟัง ยุคแรกๆ เราจะนัดซ้อมโปร่งกันที่บ้านของปูในซอยวัฒนศิลป์ตรงข้ามโรงแรมอินทราเป็นหลักในวันหยุดหรือตอนเลิกเรียน โดยใช้กีตาร์โปร่งและเบสทรงโปร่งซ้อมกัน อาจมีกลองชุดที่ยืมมาจากบ้านรุ่นน้องบ้าง หรือกีตาร์ไฟฟ้าทรงstratสีดำยี่ห้อ Marinaที่ ไกร (มือกลอง)บอกว่ายืมมาจาก “ลูกสมบัติ” (ผมไม่แน่ใจว่าลูกคนไหนของคุณ สมบัติ เมทะนี แต่ต้องขอขอบคุณไว้ ณ.ที่นี้ ) เพื่อซ้อมท่อนเพลง ซ้อมประสาน พอเริ่มเข้าขั้น”ใช้ได้”เราก็จะนัดซ้อมกันต่อไปที่ห้องซ้อมจริง(ซึ่งต้องไปเช่าชั่วโมงเขา)อีกครั้ง ห้องซ้อมที่เราเดินทางไปเช่าเขาซ้อมมีหลายที่ครับ แล้วแต่ว่าครั้งไหนอยากไปซ้อมที่ไหน บางครั้งเอาคุณภาพ บางครั้งดูที่ราคา บางครั้งก็ระยะทาง แต่มีอยู่สองที่ ที่น่าตื่นเต้น ที่แรกคือ ห้องซ้อมตรงคลองเทเวศ จำไม่ผิดน่าจะชื่อห้องซ้อม จิรศักดิ์ ห้องดีครับ เครื่องดี ราคานักเรียน ไปทีไรก็จะเห็นนักร้องนำสาวสวยของวง พิงค์แพนเตอร์ เดินไปเดินมา (ไม่แน่ใจว่าเป็นเจ้าของห้องหรือไม่) 

ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ห้องหรอกครับ แต่อยู่ที่วันหนึ่ง ซ้อมเสร็จแล้ว พวกเรากำลังเดินทางกลับ ก็เดินไปเรื่อยๆนะครับไม่ได้คิดอะไร หาป้ายรถประจำทางไปก็คุยกันเรื่องเพลงที่เพิ่งซ้อมกันมาพลางๆ เดินๆอยู่เหมือนมีคนมาทัก หันกลับไปไม่ใช่เพื่อนแฮะ พวกแต่งชุดนักเรียนกางเกงสีดำโรงเรียนแถวนั้นล่ะ สองสามท่าน(ไม่ขอเอ่ยชื่อโรงเรียนนะครับ เอ่ยไปเดี๋ยวจะบอกว่าเป็นนักเรียนปลอมอีก ฮา) พยายามจะดึงกระเป๋านักเรียน และปากกาที่เหน็บอยู่ที่เสื้อของพวกเรา จะเอาให้ได้ พวกเราก็พยายามยื้อยุดปกป้องทรัพย์สินของตัวเองถึงที่สุด ยังดีที่พวกเขาไม่มีอาวุธ เอะอะสักพักก็ผละเดินจากกัน พวกเราไม่ใช่คนผิดเลย แต่กลับถูกด่าคำหยาบไล่หลังมา รู้สึกจะโดนโรงเรียนนี้ทำแบบนี้สองครั้ง สองวาระ อีกครั้งหนึ่งโดนที่หน้าห้องซ้อมเลย แต่วันนั้นบังเอิญเพื่อนเราที่จบมัธยม 3 แล้วไปเรียนต่อสายช่างแห่งหนึ่ง มาซ้อมดนตรีกับเราด้วย (มาร้องเพลงพี่แอ๊ด คาราบาว) เป็นคนเคลียร์ให้ เพื่อผมบอก มันเมากาว ช่างมันเถอะ

หลังๆย้ายมาซ้อมห้องซ้อมดนตรีแถวบางลำพู ก็โดนเข้าอีกจนได้ วันนั้นซ้อมเสร็จเย็นแล้ว 6โมงกว่าๆ กำลังยืนรอรถประจำทางเพื่อย้อนกลับไปตั้งต้นหาทางกลับบ้านที่หน้าโรงเรียน รอไปรอมา มีเด็กช่างกลใส่เสื้อshopที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน (โรงเรียนอะไรไม่ทันสังเกต)ชักดาบวิ่งข้ามถนนตรงเข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย(เลยไม่ได้สังเกตไง) เท่านั้นล่ะ ใครสักคนในพวกผมตะโกนอย่างดัง วิ่งงงงงงงง พวกเราวิ่งเร็ว แบบที่ตอนแข่งกีฬาสีก็ไม่เคยได้เร็วเท่านั้น วิ่งแบบไม่คิดชีวิต บางขณะรู้สึกเลยว่ามีเสียงท่อนอะไรสักอย่างแหวกลมอยู่ข้างๆหูดัง ฟับๆ พื้นที่แถบนั้นพวกเราไม่คุ้นเคยเลย สับขามาสักพัก เห็นซอยด้านซ้ายมือข้างหน้า ตอนนั้นกลัวมากนะครับ ถ้าตัดสินใจเข้าซอย แล้วซอยมันตันจะทำอย่างไร แต่ถ้าไม่เลี้ยวก็ไม่เห็นอนาคตเลย ร้านรวงตึกแถวข้างทางปิดหมดแล้ว ไม่รู้ใครเป็นใครครับ ผมเห็น โทนี่เลี้ยว ผมก็เลี้ยว โชคดีครับเข้าซอยไปสักพักสายตาเหลือบไปเห็นป้ายรั้วบริเวณของสำนักงานเขต(ซึ่งปิดแล้ว แต่แง้มประตูไว้ เราแทรกตัวผ่านช่องประตูเพื่อหาใครสักคน ไม่มี! วิ่งครับ ยังคงวิ่งอยู่ วิ่งไปเรื่อย จนมาถึงตึกที่เป็นห้องน้ำ มีประตูรวม ด้านในมีห้องน้ำหลายๆห้อง ผมกับโทนี่ตัดสินใจเข้าไปซ่อนตัวในนั้น ล๊อคประตู เราคุยกันแบบเงียบที่สุด เหนื่อย หอบแฮกๆๆ พักใหญ่ๆ มีคนมาเคาะประตู ตื่นเต้นอีกแล้วสิ ผมคิด ไม่เปิดครับ ใครจะเปิดล่ะ รออีกครู่มีเสียงคนผู้ใหญ่ๆตะโกนเข้ามา “เปิดๆ” โทนี่ก็เปิด “เครื่องแบบราชการ” “รอดแล้ว” หลังจากไต่ถามกัน เราก็เล่าความไปตามที่เกิด พี่คนนั้นใจดี เดินมาส่งเราขึ้นแท๊กซี่ที่ปากซอย พอขึ้นรถได้ ผมกับโทนี่ก็หันมาถามกัน “แล้วคนอื่นล่ะ”.

                               แถวบนสุด ที่สองจากซ้าย ผม

                               แถวรองลงมา จากซ้าย หน่อ , โทนี่ , ไกร