ฝัน
ผมว่าคนทุกคนย่อมต้องมีฝันนะ ผมก็เป็นคนหนึ่งที่มีฝัน ตอนเด็กๆ(7-8ขวบ)ผมเคยฝันว่าอยากจะเป็น สัตวแพทย์ เพราะผมชอบเลี้ยงสัตว์ เลี้ยงปลา เลี้ยงแมว ตามประสาเด็กตึกแถว*ที่จะเลี้ยงสัตว์ใหญ่แบบสุนัขไม่ได้ เลี้ยงแมวมาหลายตัวหลายรุ่น มีอยู่ตัวหนึ่ง ชื่อเจ้า ขาวดำ ตั้งชื่อง่ายๆตามลักษณะสีของมันที่เป็นแต้มดำๆบนพื้นขนสีขาว มีอยู่วันหนึ่งเจ้า ขาวดำ เดินโซเซเข้าบ้านมาในสภาพ สองขาหลังกึ่งลากกึ่งไถตัวโดยใช้ขาหน้าพยายามดึงตัวเองให้กระเถิบมาข้างหน้า เหมือนแมวเมาๆ(ผมชอบแกล้งมันบ่อยๆ ด้วยการจับสองขาหน้าของมันเหวี่ยงไปรอบๆโดยใช้ตัวผมเป็นจุดศูนย์กลางของการหมุน สรุป มึนทั้งคนทั้งแมว) ด้วยความดีใจที่เห็นแมวกลับบ้าน ผมก็ลุกไปอุ้มมัน เล่นโยน-รับกับมันโดยที่ไม่รู้เลย ว่ามันเจ็บและกำลังจะตาย น้าสาวของผมที่เพิ่งบินกลับมาเยี่ยมพวกเราบอกว่า มันคงถูกรถทับมา ผมนั่งอยู่หลังพนักพิงของเก้าอี้รับแขก จ้องมองเจ้า ขาวดำ ซึ่งถูกจับให้นอนหายใจรวยรินอยู่ในกล่องกระดาษ จนวินาทีสุดท้าย ผมร้องไห้และสัญญากับตัวเองว่า โตขึ้นจะเป็นสัตวแพทย์ให้ได้ เที่ยวบอกใครๆเขาไปทั่ว ก็...ความคิดเด็กๆน่ะครับ ชีวิตก็ดำเนินไป
พอโตขึ้นอีกหน่อย 2-3ปีถัดจากนั้น มุมมองเด็กคนนี้ก็เริ่มเปลี่ยน หลังจากที่พี่ชายคนโตของผม เอากีตาร์โปร่งตัวหนึ่งเข้าบ้าน.
จากซ้าย พี่ชายคนรอง น้องสาวคนเล็ก แม่ ตัวผม พี่ชายคนโต
*จริงๆบ้านที่เห็นในรูป ไม่ใช่บ้านหลังแรกที่ผมอาศัยอยู่ ตอนผมเกิดจนถึงอายุ2ขวบ บ้านผมอยู่แถวๆ ท่าดินแดง แต่ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับที่นั่นเลย
